#TongueOutTuesday (11)

‘Prutsers!” Vloekte ik binnensmonds en even dacht ik met heimwee terug aan de sportclubs in België. Ik stond, volledig in tenue en met mijn yogamat klaar voor mijn les. De enige les die ik momenteel nog volg nadat ze de Bodybalance eerst reduceerden tot 30 minuten en vervolgens afschafte. Daarbij tolereerde ik al dat 1 van de twee lesgeefsters de les zelfs na 6 maanden niet kende en ik gedurende het jaar dat ik de les volgde slechts 2 versies heb geweten (normaal elke 3 maanden een nieuwe editie). Ook een yogales waarbij de lesgeefster me na amper 12min wist te vertellen dat het niet de bedoeling was om iets van stretch te voelen (en ik zelfs niet aan het stretchen was) had ik al opgegeven. Nu schoof ik mijn kaart door het machientje dat me zou aanmelden, … en niets. Mijn les kwam niet in beeld. De zaal was leeg. Pas toen ik online ging, werd duidelijk dat de les afgelast was. Om dat half uur in de auto goed te maken, ging ik maar fitnessen, Dik tegen mijn goesting want ik sta er voor aap als enige in een niet-psychedelische broek, met een normaal shirt ipv een crop top en zonder 5 lagen plamuursel (volgens mij valt het gezicht van die meisjes er gewoon af als ze zouden zweten).

De toestellen staan er dan ook nog eens zo dicht tegen elkaar dat je er niet alleen over moet springen of onderdelen moet ontwijken maar ook bijna de neusharen van je buur kan tellen- of de zweetdruppels tussen de bilspleet van de persoon voor je als je pech hebt. En het licht, het vreselijke platte ongezellige licht. Alsof je in een instelling uit een low budget film binnen loopt. De lokale gym (waar je met dezelfde kaart binnen kan) is nog specialer. De vrouwenkleedkamer is in de voormalige bankkluis en de kelder ziet eruit als een martelkamer doordat ze er random door kamers touwen en ander materiaal hangen.

Ja, dan mis ik de gym waar ik bijna half mijn leven ging. Met overdag helder daglicht, een yogazaal met zowel een tuintje als daglicht en ’s avonds sfeervolle verlichting. Toestellen op een beleefde afstand en personeel dat je bij naam kent. Ohja en lessen op niveau met yogaleraars die weten wat yoga is (en nee het is niet soezen voor 85+).

Binnenkort komt er een nieuwe gym, knal tegenover degene waar wij nu lid zijn. En in plaats van hun personeel te trainen of de user-experience te optimaliseren, hebben ze hun huidige website offline gehaald voor onderhoud, gingen ze voor de zoveelste keer voor een nieuwe naam en moet je als lid een uur zoeken naar de knop om lessen te reserveren.

Verhuizen, dat is soms een bom aan frustraties. (een tip, moest je Joeri ooit kwaad willen zien, vraag hem eens naar ‘banken in Zweden’)
Mijn frustratie van het moment is papier vinden– hoera, mijn boeken zijn momenteel uitverkocht maar dedju ik kan niets extra meer printen. Op zich is het al een mirakel om een reactie te krijgen hier, maar de klantonvriendelijkheid is echt irritant. Een paar weken geleden stopte ik in een kunsthandel in Stockholm die claimen zowat alles te hebben en vroeg er hulp aan het personeel om het juiste papier te vinden. Ter verduidelijking had ik een staal bij van wat ik zocht maar ze hadden niets gelijkaardig (heel vreemd trouwens want het is niet mega speciaal). Ik noteerde op de staal het type papier, de naam, mijn naam en contactgegevens. En legde daarbij uit dat ik ofwel graag dat papier zou bestellen via hen ofwel graag een suggestie zou horen van iets dat er een beetje op lijkt. Een week later ontvang ik een botte mail van de papier ‘specialist’ van de winkel dat ze me niet kunnen helpen want ze weten niet wat voor papier dat is. Voila, einde gesprek.

Af en toe vraag ik me af of die seuten hier dan toch nog iets Vikingachtig in zich hebben en gok dat die kant zich vooral uit in antwoorden als:’A’ of ‘Ä’ (groot verschil btw) en gewoon geen moeite doen. Weet je wat men meebracht naar een feestje voor een dame die 65 werd en op pensioen ging? PATATTEN! Gekookte aardappelen, ongesneden, geen boter noch kruiden en daarnaast een bokaal met vis. EEN BOKAAL VIS!

Wie af en toe een frustratie van ons opvangt stelt dan de vraag: “Jamaar wil je dan terug naar België?” Maar nee, dat is niet wat ik bedoel. Ik verhuisde niet naar hier voor de Zweedse mentaliteit en zeker niet de verfijnde keuken, ik verhuisde naar hier om meer tijd in de natuur te kunnen doorbrengen, voor properdere lucht en minder lawaai, voor urenlang wandelen met de doggies en heerlijk zwemmen in de meren. Frustraties zijn er overal, en waarschijnlijk nog talrijker wanneer mensen dicht op elkaar leven. Het niet kunnen vinden van materiaal of diensten die in België zo makkelijk zijn, is iets dat mijn brein gewoon niet kan/wil bevatten. De lage verwachtingen iets dat ik weiger te accepteren.

Nu ik toch bezig ben, ooit gehoord van een restaurant met panoramisch uitzicht in de hoofdstad dat aan het begin van het hoofdseizoen, én in het weekend, sluit om 9u en mensen effectief 10min op voorhand begint aan te manen om te vertrekken?! De lokale sushi die we het voorbije weekend testten met vrienden sloot trouwens om 8u- dus gelukkig was het wel lekker.

Gelukkig is er nog de natuur en de doggies. Een nieuwe winterse wandelroute kreeg ons sprakeloos, zo wondermooi met eeuwenoude slagsteenzuilen in de sneeuw, berkenbos (dat zie je hier niet zo vaak) en de zon die ons de hele trip vergezelde. Op zo’n momenten is er geen tijd voor onozele frustraties maar genieten we voluit van al dat moois, van de vermoeidheid na een lange toer en de doggies die eerst mega vrolijk rondlopen maar de rest van de dag languit liggen te dromen.

Ik spotte trouwens een medefotograaf in het wild:

Op www.Fenne.be schreef ik een blogpost over ‘Solitude‘ oftewel alleenheid. Iets dat me al jaren weet te fascineren en wat ook aan de basis lag voor mijn 62 dagen noord-project waarbij ik ongeveer 2 maanden alleen in een huisje doorbracht. De basis voor deze blog is het boek van Michael Harris dat dit concept in een moderne tijd onder de loep neemt en zich afvraagt wat de functie van alleen-tijd nog kan zijn, het taboe, de onderzoeken en zijn persoonlijke experimenten.

Als Joeri de halsbanden om doet:

Onverwacht frisjes:

En zie hoe proper! De DOGvision-mobiel moest naar de keuring. Anders zou het met dit weer echt te belachelijk zijn om hem te wassen maar een propere eerste indruk helpt wel als het interieur nog naar een mis van luchtverfrisser en koffie ruikt… Helaas hielp het toch niet helemaal want die kleine pinklichtjes aan de zijkant vonden ze niet oranje genoeg- vandaag dus een herkeuring na een nieuw tapeke.