Eigenlijk sta ik liever aan de andere kant van de camera om foto’s te maken maar voor mijn doggies maak ik met alle plezier een uitzondering.
Deze minisessie (eigenlijk gewoon even tijdens onze dagelijkse wandeling) voelde toch een beetje vreemd. Het was de eerste keer dat ik op foto ging zonder Zigje. Ik ben niet alleen gewoon om haar erbij te zien, maar heb ook elke seconde van haar aanwezigheid genoten.
Ok, niet die keer toen ze in rotte vis was gaan rollen en we met alle ramen open naar huis moesten rijden.
Maar anders dus wel, voor dik 14 jaar .
En nu staat er wel een ander wriemelpupje mee in beeld waarmee de band met de dag groeit, dat ons aan het lachen maakt en uitdaagt. Dat deze ochtend nog zonder enige scrupules op tafel sprong in een poging het vers gebakken brood te verschalken. Of dat een drol placeerde op oude logeerbed en zich met een stuk dood beest in het bos wilde verstoppen.
Maar ook het kleintje dat zich languit tegen ons aan smijt (want gewoon gaan liggen is niet dramatisch genoeg) dat een schattig huppeltje doet in de ochtend als we wakker worden. En vooral de lieverd die zo erg tracht om alles wat wij zo normaal vinden ook tot haar dagelijkse routine te maken.
En ondertussen is het al 13,8 kilo schoothond 🙂
