Pechvogel Ziggy

De dag liep al op z’n einde, huiswerk werd afgerond en Joeri ging nog voor een ommetje naar de postzegel  (de naam die we het kleine bos vlakbij geven),kortom we verwachtten een rustige uitbol-avond.  Tot Joeri plots binnenstormde en de golf van pure paniek zich meteen verspreidde. Ik hoorde “Ziggy” en “dierenarts”, rende naar beneden met mijn maag in een driedubbele knoop, sprong de auto in en we sjeesden naar de dierenkliniek- die gelukkig vlakbij is.

Ongelukken slapen noch rusten, en Zigje kwam er zo eentje tegen. Bijna op het einde van de wandeling, terwijl de duisternis al terrein won, merkte Ravasz een paar honden op die hij wilde gaan begroeten. Als een pijl uit een boog (ja soms kan hij nogal explosief zijn) rende hij naar de tegenliggers en botste hierbij per ongeluk tegen Ziggy die slecht terechtkwam tegen een boom, een kreet slaakte en niet meer kon staan. Joeri kreeg gelukkig meteen hulp om onze troep wilden weer aan de auto te krijgen terwijl hij Ziggy in zijn armen droeg.

Voor onze pechvogel werd meteen een dierenarts opgeroepen die haar onderzocht, een scan maakte en vervolgens vrij snel pijnmedicatie gaf en een verdoving zodat de heup weer op z’n plek gezet kon worden. Behalve een paar kreten in het bos en trillende spieren bleef Ziggy er bewonderingswaardig rustig onder. Ze liet zich onderzoeken, gaf likjes en kwispelde wanneer de dierenarts haar kwam halen. M’n lief meisje toch.

Na de ingreep moest Zigje nog een tijdje in observatie blijven. Rust was noodzakelijk en om de heup te fixeren waren haar achterste pootjes bij elkaar gebonden. We waren dan ook verwonderd hoe ze ons zo alert en enthousiast begroette en zelfs rechtsprong want het zag behoorlijk onhandig uit.
Ondanks een slaperige buur aan de rechterkant, een ongelukkige eenzame Bulldog boven en een nieuwsgierige kat 2 kamers verder, maakte Zigje er gewoon het beste van. Ze keek nieuwsgierig naar de dierenartsen die passeerden (en hoopte natuurlijk op een knuffel) en ze was helemaal blij toen ze een kauwstaafje kreeg dat we speciaal voor haar hadden meegebracht.

Het thuisfront was meer uit z’n lood geslagen, vooral Ravasz. Hij zat sinds de avond van het ongeluk vooral stilletjes in zijn mand, stal helemaal niets van het aanrecht hoewel we in alle haast niet opgeruimd hadden en kwam niet eens kijken of Joeri tijdens het koken wat liet vallen. Vreugdevol was dan ook het weerzien toen Zigje na 2 dagen weer naar huis mocht- hoewel ze tot na het weekend met die vastgebonden pootjes haar plan moet trekken.

De komende dagen doen we aan kamperen. Op de livingvloer dan wel. Trappen lopen is absoluut uit den boze dus slaap ik voorlopig maar beneden. Het zou anders zo eenzaam zijn voor haar, en moest er iets gebeuren wordt ik ten minste wakker zo. Mijn bedje krijgt alvast de goedkeuring van Ravasz 🙂