Trainen in Stockholm

Wat in België bijna te pas en te onpas als uitdaging wordt voorgeschoteld, moeten we hier plannen en opzoeken: drukte en afleiding. Voor Mogwai poepsimpel, maar vooral Oona kan nog wel wat oefening gebruiken. In het bos is ze de ideale, brave en speelse companion, maar andere mensen, vreemde honden of bizarre objecten maken haar vaak nerveus of onzeker. Zo nu en dan verlaten we ons bos -als wildemannen die uit hun grot kruipen- en trekken we naar de stad: Stockholm! Wat we daar dan doen? Vooral veel rondlopen (en een bezoekje brengen aan mijn favoriete boekenwinkel natuurlijk). Kilometers en kilometers tot we allemaal doodop zijn. We oefenen op het passeren van honden, netjes stoppen aan een licht zonder op mensen te springen of rondjes te draaien, op het voetpad lopen, drukte negeren, geen vuil opeten op straat, … eigenlijk een soort basisetiquette voor de moderne hond.

Helaas kwamen we deze keer geen duo tegen dat de Lambada speelde. Vorige keer in Stockholm hadden we eigenlijk een super goede trainingssessie tot ze plots panikeerde, blafte en probeerde weg te rennen van de straatmuzikanten. Ik weet dat ze gevoelig is aan geluiden (geen vos of eekhoorn passeerd hier zonder dat ze het komt melden), maar wat nu juist die reactie triggerde, daar heb ik het raden naar. Gelukkig kon ik haar snel weer kalmeren en rustig verder wandelen. Soms snap ik niet wat er in haar kopje omgaat maar ik merk wel dat het trainen helpt en ze zichzelf steeds beter kan controleren.

Differentiëren, hét favoriete woord van mijn docenten tijdens de lerarenopleiding, komt ook hier van pas. Bij Oona gaat het vooral om de basis, maar Mogwai kan wel wat meer uitdaging aan. Op verschillende plekken kon ze makkelijk even los om op commando rond objecten te lopen, ergens op te klimmen of wat kunstjes te doen- en dan zwaait dat staartje alle richtingen uit van puur geluk. Enkel een windhond in een paars jasje, daar moest ze even naar blaffen vond ze.

Deze keer kozen we Södermalm uit, mijn favoriete deel van Stockholm. Misschien omdat het me met zijn creatieve (hipster zou mijn broer zeggen) vibe een beetje doet thuis voelen. Mijn twee favoriete (kunst)boekenwinkels zijn daar, het fotografiemuseum, een zalig veggie restaurantje met uitzicht over het water en tal van leuke straatjes en verborgen pareltjes. En voor wie de verhalen kent, een groot deel van Stieg Larsson’s Millenium trilogie speelt zich af in Södermalm.

“Vad duktig du är!*”zei een man vol bewondering toen hij Oona passeerde. Ik had haar in een zit aan de kant gezet terwijl aan de overkant een vreemde hond luid blaffend passeerde. En dan ben ik toch trots op mijn klein meisje 🙂
* = braaf, het juiste doen.

PS: Oona is op geen enkele foto los, zover staat ze zeker nog niet. Om een paar foto’s te kunnen maken zonder leiband en om haar hier en daar wat loopruimte te kunnen geven, hadden we een extra flexi-lijn bij.