Terwijl de wanhoop me vorige week nog op de hielen zat (die hoofdpijn en vermoeidheid), was de voorbije week eentje van bruisende energie en nieuwe ontdekkingen. Er is zoveel dat ik jullie wil laten zien, vertellen, tonen,… dat ik even niet weet waar te beginnen 🙂 – jah dat overkomt me wel eens.
Om te beginnen was het hier ontzettend koud. Zelfs overdag hadden we een paar dagen van -17 graden! In de loop der jaren leerden we wel hoe we ons warm kunnen kleden, maar er is toch altijd dat puntje van de neus of kaken waar de koude venijnig in komt knijpen en dat kan erg pijnlijk zijn. Tegenover Joeri, die geen bril draagt, kan ik mijn gezicht minder goed bedekken omdat mijn bril anders volledig aandampt. Het gekke is dat ik in België erg vaak bevroren lippen had waardoor ik idioot ging praten, en dat heb ik hier nu totaal niet. Geen idee waarom.
De strenge vorst en heldere lucht brachten unieke momenten met zich mee, te beginnen met het dichtvriezen van de meren- het begin van alle euforie.
Wij zijn nogal voorzichtig met ijs. We meten, testen, kijken goed naar de ijskwaliteit en nemen vooral geen risico. Het eerste plan was dan ook: gras maaien! De winter-editie dan waarbij we de verdorde grassen op het ondiepe stuk van het meer kortwieken- een uitdagende winterjob, maar het geeft ons wat meer tijd en ruimte naar de zomer toe. Vorige winter konden we bijvoorbeeld het ijs niet op en dus niet maaien waadoor we tegen het einde van de zomer, ondanks vele maaisessies in het water, het meer rondom het ponton zagen dichtgroeien.
Joeri was ook even vergeten dat hij een skibroek had:
Tussen al dat geploeter door staarden we arm in arm vol ontzag naar het open deel van het meer (onze tuin ligt in een smalle inham) waar de zon het ijs deed glanzen en ijskristallen deed oplichten alsof iemand een glasheldere vaas in duizenden kleine stukjes uit elkaar had doen spatten.
Soms zou je kunnen denken dat sneeuw gewoon sneeuw is en ijs gewoon ijs, maar geen twee dagen of twee plekken zijn hetzelfde. Nadat we aan de overkant mensen zagen schaatsen en wandelen, besloten we ons ook- heel voorzichtig- een beetje verder op het ijs te begeven. En daar in de zon, met een beetje schrikkebenen nog, liepen we door de kristallen die ook echt klonken alsof we door een laag superfijn glas scharrelden. Het meer kraakte en zong luid in de koude, een magnifieke maar ook wel spannende sensatie.
“Zeg Joeri, wat als we de spark nu eens bovenhalen?” stelde ik luidop denkend voor. Een spark is ee soort step-slee die je kan gebruiken op (platgedrukte) sneeuw en ijs. Op de meeste wegeltje hier in het noorden strooit men geen zout maar schraapt men een laag sneeuw af waardoor de ondegrond vlak ligt zonder glad te zijn. Zo gebruikt men de spark dan wel eens om naar de winkel te glijden. Een beetje zoals een wielloze-winterfiets. Maar dan zonder versnellingen :-).
We hadden wel eens gehoord dat je dat ding ook op ijs kon gebruiken, maar daarvoor hadden we de kans nog niet gehad (vorige winter vroor het amper en de winter daarvoor hadden we zeer veel sneeuw).
Nog een beetje voorzichtig en niet te ver van huis, gleden we voor het eerst rond op ‘ons’ bevroren meer. Over de plek waar we in de zomer snel een verfrissende duik nemen tussen het werken door. Hoe gek is dat!
De dichtgevroren meren maakten ons nieuwsgierig naar alle plekken die we kennen en nog zouden willen verkennen. Eentje daarvan was een dorp iets meer naar het noorden waar een wandelpad een meer omcirkelde. Een extra pluspunt is dat men de sneeuw ruimt zodat je er makkelijk kan wandelen. En ja dat pad was mooi. Heel mooi zelfs zo tussen de geurige bomen en met hier en daar een hut met vuurplek. Maar de kraakverse sneeuw op het meer trok aan ons als wereld’s sterkste magneet. We konden gewoon niet langer weerstaan. En de doggies ook blij natuurlijk want op zo een uitgestrekte vlakte kunnen ze al eens een sprintje trekken!
Het was hier ijzig koud dus Lizzie had twee jassen over elkaar aan 🙂 (haar fleece trui zat in de was).
Beiden zijn van Hurtta. De grijze is de Extreme warmer, de paarse de Quilted overall. Elke winter zie ik online discussies over jassen voor honden en mijn standpunt is simpel: als baasje zorg je voor je hond. Dat wil dus ook zeggen een jas kopen als ze het koud hebben. En ons Griekje heeft het dus makkelijk koud en haar dunne vacht kan dus wel wat hulp gebruiken. Bij Hurtta vond ik toevallig verschillende modellen die haar ranke postuur goed passen. Met dat lange, dunne lijf is het immers niet zo makkelijk om degelijk materiaal te vinden. Bij koud weer, sneeuw en ijs, is het belangrijk dat alles goed aansluit om ’tochtgaten’ of ongemak te vermijden. En ja, ze zal natuurlijk wel een klein beetje tegenwerking voelen van de kledij, maar zoals je op de foto’s kan zien, houdt dat haar in geen geval tegen.
Behalve zwerftochten over de meren, ging ik de voorbije week ook volledig op in lederbewerking. Naar aanleiding van Valentijn wilde ik graag iets extra doen voor de blog maar geen rood-en-roze-hartjes-shoot dus werd het een DIY project. Met veel liefde én hartjes, maar dan een beetje anders. Ik koos voor handgemaakte hartjes van leder voor aan de halsband van mijn honden. (Mogwai draagt het hare op de foto hierboven). Toen ik het een beetje onder de knie had (ben natuurlijk maar een beginner) stuurde ik er ook een paar de wereld in.
Missie volbracht 🙂
Misschien herinner je je nog dat we het dit jaar vrij moeilijk hadden met de duisternis. In het najaar hadden we abnormaal veel regen en ook in december hadden we slechts een paar uur zonlicht. Dat werkt op je systeem, dat kan ik je wel zeggen.
Op de kortste dag ging de zon hier onder rond 2u30, maar nu halverwege februari is dat al 16u51! Dat is maar iets meer dan een uur vroeger da in België. De zon die pas rond een uur of 9 ontwaakte, staat nu al paraat om 7u33- wat zelfs vroeger is dan 7u53 in België. We voelen echt een verschil. Het mag dan kouder zijn, onze batterijen laden weer op in al dat licht.
1 Comment
Pingback: DOGvision | #TongueOutTuesday (39)