#TongueOutTuesday (01)

Een nieuw jaar, een nieuwe reeks gekke bekken en verhalen uit het noorden maar uiteraard niet zonder jullie onze allerbeste wensen mee te geven voor 2018! Ik hoop dat dit gloednieuwe jaar eentje mag worden vol nieuwe avonturen, mooie herinneringen en een uitstekende gezondheid. En ik wil jullie bij deze ook bedanken om hier (en op Facebook en Instagram) al eens te komen mee lezen en voor jullie berichtjes- het wordt ten zeerste gewaardeerd! Dus een dikke merci en een dikke lebberzoen van Ravasz 🙂

Voor ons zal het de komende weken misschien moeilijk worden. Binnen 2 weken heeft Ravasz een nieuwe checkup en zal de dierenarts zijn bloed weer controleren om te zien of de kanker nog steeds onder controle is. Ik geef toe, ik heb er schrik voor. Niet omdat hij het momenteel niet goed doet, maar misschien omdat het nu zo goed gaat. Hij gaat vlot 1u tot 1,5u mee wandelen en loopt ons dan nog vlotjes voorbij. Terwijl de 2 jongsten al slapen, staat hij nog met de volle aandacht te bedelen als we koken of iets eten (ik geef toe, hij mag elke soepkom uitlikken en krijgt altijd wel iets). De enige dingen die moeilijker gaan is warm blijven (dus hij draagt buiten altijd een trui of jas) en zonder aanloop in de auto springen of op de smalle bank. Hij doet nog lekker mee kunstjes, wil absoluut mee wandelen en is nog sluw genoeg om even te wachten zodat hij achter onze rug een ijslolly kan opgraven! (bevroren paardenstr*nt). ’s Morgens slaapt hij liefst laaaang uit en dan blijf ik nog even bij hem liggen knuffelen terwijl ik in bed wat werk.
Maarja,… de dagen die de dierenarts ons gaf zijn op en hoewel ik al niet dacht dat hij er deze zomer nog zou zijn of in de herfst komt het toch onvermijdelijk dichterbij dat afscheid. Ik denk er liever niet aan maar toch komt het steeds vaker boven. Zeker omdat het binnen 2 dagen ook een jaar geleden is dat we van Zigje afscheid moesten nemen.
Maar terwijl ik dit zit te schrijven aan mijn bureau ligt Ravasz naast me in de mand in een klein bolletje met zijn pootje over zijn neus te slapen. En hij snurkt zachtjes. Zo lief.

De voorbije dagen maakten we een sprong HOPLA! van 2017 naar 2018. Maar de echte winter brak nog niet door. Begin vorige week ging het eerst dooien om vervolgens alles (!) om te toveren tot een spiegelgladde wereld. Ik slibberde van hier naar daar en keerde op 1 van de wandelingen gewoon terug omdat het hopeloos was. Toch was het genieten van een paar momenten dat de zon door de wolken brak. En gelukkig deden we dan de broodnodige zonne-energie op want lang duurde het niet. Vanaf donderdag trok de hemel toe en leek het alsof december besloot dat de dagen voor 2017 op waren.

En misschien een beetje gek, maar toen dit weekend het toppunt van lichtloze dagen was bereikt met een hardnekkige mist, was ik zo blij als een kermisvogel. MIST! Joehoeeee! Met zo’n grimmig sfeertje alsof we in een Scandinavische crime-serie leven, vonden we er niet beter op dan een road trip te maken richting een spookdorp waarvan we niet helemaal meer wisten waar het lag. (Extra detail: ik had er ooit een tof huis gezien maar we kregen van vrienden het advies om daar niet te gaan wonen.) Om de doggies toch hun wandeling te geven, stopten we aan een random zijweg. Ik weet zelfs niet hoe lang het geleden was dat we nog een levende ziel zagen. Maar daar trokken de doggies zich niets van aan en ook wij genoten van het prachtige winter wonderland.

De duisternis zat ons al op de hielen voor we het dorp bereikten want het lag nog verder in de bossen dan we ons herinnerden. Achterin de auto lagen 2 doggies te soezen en Ravasz stond recht en keek mee want hij wil zeker niets missen. De verse sneeuw kraakte onder de auto en behalve de route die we volgden richting het spookdorp was er geen enkele baan sneeuwvrij. De mist werd ondertussen dikker en dikker maar toch ontwaarden we plots een paar herkenbare punten. Een hek, het meer, het huis dat ooit te koop stond. Tot onze grote verwondering scheen er in 1 huis licht door feestelijke kerststerren in de ramen. Jaja daar was leven! In de keuken zagen we zelfs wat beweging. Maar dat was de enige plek. Verder lag alles er muisstil en verstild bij, gehuld in een deken van sneeuw en mist. Al snel waren we het dorp door en we twijfelden nog om een meer op te zoeken waar we vorig jaar foto’s maakten maar het werd toch wat te donker. We besloten de GPS weer richting huis in te stellen. Hier en daar gaf een bijzonder optimistische GPS zijwegen aan waar we enkel met een supertruck zouden door geraken. Dus no way dat we ons daar aan zouden wagen! Geen kat die ons hier zou kunnen helpen als we vast komen te zitten in de sneeuw. We reden rustig verder en passeerden nog een paar eenzame vakantiewoninge in het bos. En dan plots weer een huis met lichtjes en op straat was een vader samen met zijn zoon op een gigantische berg sneeuw aan het spelen. Ze zwaaiden naar ons en met een brede glimlach alsof ze al in geen jaren nog een mens hadden gezien- en ik kan me wel voorstellen dat je dat gevoel daar krijgt. We wuifden vrolijk terug en werden al snel weer opgeslokt door de mist. Wanneer het hier donker wordt, heb ik meestal even een dipje dus ik zat wat te suffen en naar de mist te staren toen Joeri plots een kreet slaakte. Ik zag meteen wat hij zag. Aan de rand van het bos, op ongeveer 2 meter van de weg stond iemand. Doodstil.
Toen we naderden zagen we dat het een vrouw was met een groot jachtgeweer dat ze liet hangen toen we passeerden.

Nieuwjaarsavond en de mist hing er nog steeds terwijl we al luisterend naar de Studio Brussel tijdloze 100 de hapjes klaar maakten. Het was bijna surrealistisch om Belgische radio te horen en helemaal wanneer hier nieuws er tussendoor kwam. Files hier en regen daar en waarschuwingen voor vuurwerk. Ik voelde me even alsof ik op een andere planeet zat. De voorbije week vonden we het hier druk toen we aan de ikea even moesten zoeken naar een parkeerplek . Of toen er ’s avonds nog volk op straat liep. Of toen we op de parking van de supermarkt 1 auto voor ons hadden.

En dan maakten we ons klaar voor onze jaarlijkse date met Michael Van Peel en werden we bij de kraag gevat en terug naar België gekatapulteerd. Fileleed, politiek, het stadsleven,… Terwijl we daar zaten te gibberen, vroeg ik me af wat de Zweden ervan zouden denken moesten ze het kunnen verstaan. De gemiddelde Zweed hier wordt al lastig wanneer hij aan ee kruispunt 3 auto’s voor zich heeft dus ik denk dat ze zich een Belgische ochtendfile met de beste wil van de wereld niet kunnen voorstellen.

En ik moet zeggen,… zelfs toen we na slechts een paar maanden afwezigheid weer in België waren, stond ik met verstomming te kijken naar de drukte. Alsof ik stil stond en de wereld rondom mij in fast forward vooruit vloog. Alles was rapper. Onze aankopen in de winkel vlogen ons bijna om de oren, mensen doen alles rap-rap, als je niet snel genoeg afslaat zitten ze te toeteren en op wandeling werden we bijna van onze sokken gereden door vrachtwagens en auto’s met haast.
“Wa…….. is…….. da……….?!” was het enige dat we nog konden uitbrengen na een ommetje op de ‘rustige’ landwegen van Ranst.

Is het hier dan allemaal perfect? Nee hoor. Door ons beperkt Zweeds zijn er natuurlijk heel wat nieuwsberichten die we niet helemaal vatten. Zoals in elk land zijn er voor-en nadelen, problemen en halfslachtige oplossingen. Enkel in het dagelijkse leven merken we er veel minder van omdat we hier niet allemaal op een hoopje elkaar zitten te ambeteren en omdat we ook niet op café zitten te discussieren ofzo. (Café? welk café?)

Nu ook Joeri vrij was, wilde ik hem heel graag de ski route tonen richting een hut waar ik vorig jaar overnacht had met de doggies. Te voet dan wel want ik probeer Joeri nog steeds te overtuigen dat skiën een plezante activiteit is. We smeerden boterhammen, maakten thee voor in onze rugzak en gingen op zoek  naar dat ene pad. Omdat de paden geen straatnamen hebben, wist ik enkel hoeveel minuten het ongeveer rijden was sinds de laatste afslag. Best een gok maar als bij wonder vonden we het juiste pad.

Ondanks de dichte mist kregen we een heerlijke verse lading sneeuw. Hoeveel? Kijk maar eens naar Mo:

Kijk, daar lopen wij. En die 3 mieren zijn de doggies:

Wat je krijgt als je een leuke foto wil maken en niemand werkt mee? Dit dus:

Op onze nieuwjaarsroute kwamen we deze verse sporen tegen en de doggies snuffelden zich bijna binnestebuiten! Mijn eerste idee was: everzwijn. Maar dan sloeg de twijfel toe. Zou het misschien toch geen eland zijn? Een eindje verder vonden we nog zo’n sporen met de kleine versie ernaast. Ik liet de doggies goed blaffen en we maakten kabaal voor 100 man. Ik vroeg het een paar mensen en de meningen zijn 50/50. De ene helft denkt everzwijn, de andere helft denkt eland. Bij de meeste elandensporen ben ik meteen vrij zeker dus het zou best kunnen dat dit mijn eerste eversporen zijn. Ondanks de prachtige wandeling weet ik niet of ik deze route nog eens uitkies. Die everzwijnen kom ik liever niet tegen.

Maakten jullie voornemens voor het nieuwe jaar? Ik heb er voorlopig nog geen op mijn menu staan. Wel ben ik aan een planning bezig voor de komende maanden maar het is moeilijk om ver vooruit te plannen met Ravasz. Wel staan er een paar leuke samenwerkingen te wachten, ben ik aan een nieuw zine bezig en voeg ik weldra ook nieuwe items toe aan de Etsy shop.

Moest je het gemist hebben, vorige week deelde ik nog een mini-blog over de pootjes-wax die ik voor de doggies maakte en een fotoblog van ons bezoekje aan de Nederlandse kust in november.

Voila, dat is het alweer voor deze donkere dinsdag.

PS: Instagram wist me te vertellen welke 9 foto’s het populairst waren het voorbije jaar, zit jouw favoriet er bij?