Na een rit, bijna in vogelvlucht, door Oostenrijk, arriveerden we in een pikdonker Slovenië. Het was er muisstil op wat krekels na. De eigenaar van glamping mountain fairytale arriveerde snel en verwelkomde ons hartelijk met een zakje verse koekjes voor de honden en een glaasje (iets van sterke drank) voor we alle info kregen over de plek, ons huisje* en het ontbijt. We waren natuurlijk super nieuwsgierig en hadden zoveel zin om Slovenië te gaan verkennen maar we waren bekaf en kropen nagenoeg direct ons bed in.
*Ik zou de geur van het huisje willen delen maar helaas gaat dat niet. Het rook er naar een mix van hout en vers gewassen lakens, heel fris.
De eerste ochtend wilden we vooral even uitslapen en rustig wakker worden met het ontbijt dat ze aan ons huisje leverden. Feest! We kregen vers brood, gebakjes, yogurt, thee/koffie, sapjes, vers fruit en een schaal met beleg. Elke dag was een beetje anders maar de verdeling was gelijkaardig. Kruiden zoals basilicum konden we gewoon uit de voortuintjes plukken en ook frambozen groeiden er nog enthousiast. Zelfs de appels en druiven kwamen uit de tuinen van de eigenaars.
Behalve ontbijt hadden we zo ook nog lunch en een vieruurtje om mee te nemen voor onderweg.
Van de eigenaars kregen we mappen mee van de omgeving en tips voor wandelingen die niet in super drukke toeristische gebieden lagen. Hoewel we een aantal trekpleisters zeker wilden bezoeken, keken we steeds het meest uit naar die subtielere routes waar we vaak de doggies eens goed konden laten rennen en spelen.
Een Camera Obscura bij een waterval? Jazeker.
Deze camera is niet zoals een fancy Nikon ofzo maar eerder een bunkervormige ruimte, afgeschermd met een dik zwart laken als deur en een klein gaatje van een centimeter of twee in één van de muren. Wanneer je door het gordijn binnen treedt, zie je aanvankelijk niets dan duisternis. Dan, wanneer je ogen stilaan de overgang maken van het felle zonlicht buiten naar de donkere kamer, begin je het te zien: de rivier, de bomen,… en dan lijkt het wel alsof je zwemt in een bokaal van bos.
Nog voor de zon op kwam, trokken we er op uit. Het bos in, naar de waterval, naar Bled of Bohinj om te profiteren van de koele uren van de dag. Wanneer onze magen hongerig begonnen te knorren, keerden we huiswaarts waar het ontbijt op ons stond te wachten. Na een stevige wandeling en nieuwe avonturen smaakt zo’n ontbijt des te goddelijker, nietwaar? Met de honger gestild en een tas thee om af te ronden, zaten we nog een tijdje buiten terwijl de zon steeds hoger klom. Een soort van vroege siësta zeg maar. Even pauze.
Lizzie’s favoriete plek in het huisje. Enkel ’s nachts moest ik haar duidelijk maken dat ze niet elke keer moest laten weten dat er een kat passeerde 🙂
“Bled is overroepen”, vertelden velen me. En ik denk dat het er van af hangt wat je zoekt. De eerste keer dat we hier passeerden was een zonnige namiddag. Prachtig licht op het groenige meer en het eilandje lag te schitteren in de zon. Toch heb ik er geen foto’s van. Waarom? We toerden het hele meer rond maar overal was het pokkedruk. Het leek wel de Meir maar dan met water. Ofwel hoorden we Nederlanders discussiëren ofwel stond er op elke vierkante meter een groep Aziaten selfies te maken. Een eindje verder dacht ik plots een vluchtelingenkamp te zien- ok heel politiek incorrect maar het was er zo’n rommel van tentjes en zeilen in het bos en zoveel mensen dicht bij elkaar dat dat de connotatie was die het eerst in me op kwam tot ik een groot bord met ‘Camping’ spotte.
We keerden dus terug op een ochtend voor zonsopkomst omdat ik er toch graag een wandeling wilde maken. De lucht was fris deze keer en op een paar fotografen en sporadische joggers na was er niemand te bespeuren. Pas toen wij weer vertrokken stroomden de mensen uit de hotels richting het meer of reisbussen. Die tweede keer vond ik het prachtig. Het leek alsof we nu, zonder de mensenmassa, de plek zelf te zien kregen.
Uiteraard, wat ik als een overwelmende mensenmassa benoem, kan voor jouw misschien net gezelligheid en levendigheid betekenen. Ik ben geen fan van opeengepakte mensen zoals winkelstraten, shopping centra, toeristische plekken,… (maar hou bv wel van een zekere levendigheid in een stad) en dat is één van de voornaamste redenen waarom we verhuisden richting een godvergeten gehucht in midden-Zweden. Daarbij komt dat Oona geen makkelijke hond is in een drukke omgeving. Ze blaft snel naar vreemde honden en geraakt dan alle focus kwijt, dus plezant is het dan ook niet. Wanneer we in een stad rondwandelen en bv af en toe een rustige straat in kunnen slaan of even een terrasje doen, dan gaat dat al stukken beter, toch blijft het zoeken naar zowel haar grenzen als oplossingen.
Aan Bohinj voelde ik me helemaal in mijn element: frisse lucht en mist haha. Ja echt waar, ondanks dat ik weinig van Bohinj op foto kon zetten, was het een plezier om er op deze vroege ochtend rond te wandelen.
Of ik wilde afspreken, vroeg Anja me. Hell yeah! Ik volg Anja en Vicky al jaren en kijk steeds uit naar haar prachtige foto’s op Instagram. Ik liet Anja een plek uitkiezen zodat ik ergens zou uitkomen waar de folders ons niet zouden brengen. En inderdaad! We spraken af aan een pizzeria, trokken kort door het dorp, door iemands tuin de heuvel op en door het bos tot aan een grote vijver die super welkom was gezien de brandende zon. Mogwai speelde meteen mee met Vicky’s bal en Lizzie was dol op puppy Tuvalu (die twee keer in iets vies ging rollen).
Alle drie de doggies kregen trouwens een badjas van Ruff & Tumble die goed van pas kwam tijdens deze vakantie. Mogwai is dol op zwemmen maar het Sloveense water was opvallend koud, Oona spettert in het rond en Lizzie speelt vrolijk mee maar staat dan te rillen. Handig dus om ze sneller droog en warm te krijgen en ook de hoeveelheid spetters in ons huisje te beperken.
Ook via Instagram kwam de tip binnen om de grens over te steken naar Italië voor een paar prachtige meren. En onderdaad. AMAI! Een smaragdgroen meer, hoge bergtoppen en zonlicht dat alle kleuren deed fonkelen. Sommige plekken lijken bijna surrealistisch mooi.
Kranjska Gora was zonder twijfel een favoriet en super jammer dat we er niet meer tijd konden doorbrengen want plots begon het in de verte te rommelen. “Ach,” dacht ik, “het zal wel in de bergen blijven hangen.”
Niet dus. Plots werden de hemelsluizen wagenwijd open gezet en stortte de regen zo fel op ons neer dan het zeer deed op mijn huid. We renden richting een groepje bomen ter beschutting maar dan begon ook het onweer dichterbij te komen. Dju! Joeri rende naar de auto om ons via een ander pad op te pikken omdat we vooral Lizzie teveel stress wilden besparen (en we hadden geen idee hoe ze op onweer zou reageren).
Al snel werd het pikdonker en begon het steeds harder te regenen, bliksemen en donderen. Joeri kon er nog alleen uit om even avondeten te kopen maar aan ons huisje moesten we er natuurlijk echt allemaal uit. De regen stroomde over de voorruit en we zagen zelfs een paar hagelbolletjes gemixt tussen de druppels. Over de zetels kroop ik naar de koffer op zoek naar onze regenjassen die we binnen al aan schoten. Joeri nam Lizzie mee in zijn jas en ik liep met Mogwai en Oona voorop met de sleutel van het huisje. Eenmaal warm binnen, met droge kleren en een verwarmende soep was het eigenlijk suuuper gezellig met dat onweer buiten. En Lizzie? Die was een tikje onder de indruk van de woeste regen maar reageerde totaal niet op het onweer. Flink meisje!
Ljubljana was een belevenis op zich. We arriveerden in de ochtend, zagen er blijkbaar uit als locals want mensen vroegen ons de weg, ik werd met de doggies op foto gezet door Aziatische toeristen en we zochten zoveel mogelijk kleine zijstraten met graffiti of mooie structuren.
Het hoogtepunt voor mij was een wandeling door Metelkova, een bijzondere plek in de hoofdstad die al jaren bezet wordt door krakers maar die vooral ook een feest voor het oog is dankzij de vele creatieve details en een wilde mix van kleuren.
De kleurrijke anarchie en sfeer staan in schril contrast met de charmante hoofstraten van Ljubljana waar prachtige gebouwen in zachte kleuren de aandacht trekken en waar zelfs tot laat in de avond mensen de restaurants en bars bezetten en waar zelfs na zonsondergang nog straatmuzikanten of artiesten optreden.
Daarbij is Ljubljana (en Slovenië in het algemeen misschien) volgens mij de meest hondvriendelijke stad die ik al bezocht. Zoveel honden en vriendelijke reacties die we kregen van mensen. Het is natuurlijk moeilijk in te schatten na 1 dag, dus misschien hadden we gewoon geluk, maar ook op andere plekken viel het op dat mensen opvallend tolerant zijn naar honden.
Ook met Monika en haar pup Yumbi (een broertje van Tuvalu) planden we een meet-up- ook dankzij Instagram :-), helaas deed de Gopro iets vreemd met de foto’s en was er maar eentje dat er nog normaal uit zag ipv Grinch-groen. We maakten een wandeling langs een rivier om aan een open plek in de zon honderduit te babbelen. Heel gezellig en super leuk om Monika te leren kennen.
Het huisje aan de linkerkant was ons verblijf 🙂
Kort samengevat: Slovenië was heerlijk!
Aanvankelijk wilden we maar een paar dagen in Slovenië verblijven en dan doorreizen naar Croatië, maar we zijn blij dat we het rustiger aan deden en zo veel meer konden zien van dit prachtige land. Ik lees overal wel dat het een klein land is, maar er is zoveel moois te zien en te verkennen dat zelfs een week me het gevoel gaf nog maar een hint te hebben gekregen van wat Slovenië te bieden heeft.
Nog meer reisinspiratie:
-September road trip deel 1 (Van Zweden naar Slovenië)
– Lente road trip Oostenrijk & Tsjechië (video)
– Een winterse road trip video.
1 Comment
Pingback: September road trip part 2: Slovenia – DOGvision