Eclips meetup

 Een gure winterwind blies ons bijna vanzelf tot aan het Hachiko– centrum in Merelbeke. Terwijl bij ons in Antwerpen al wat regendruppels uit dikke dreigende wolken vielen, werd het richting Hachiko steeds zonniger.

Met een klein hartje zat ik in de auto uit het raam te staren. Diep weggedoken in mijn warme trui. Een beetje onrustig dacht ik terug aan Eclips. Aan dat prachtige anderhalf jaar dat ze bij ons woonde, maar ook aan het emotionele afscheid. 

Mixed feeling. Tegelijk super enthousiast en ongerust.
" Zou ze ons nog herkennen?" – ‘ Ja natuurlijk, honden zijn slim."
‘ Hoe gaat ze reageren?" – " en belangrijker, hoe ga ik reageren?"
" Kan ik lekker zot met haar spelen?"  – " Of maakt teveel fun het niet eens zo moeilijk nadien?"
Zoveel vragen zonder antwoord raasden door mijn hoofd.

In het centrum werden we met een luide blaf begroet door Eauty, maar Eclips, die was er nog niet bij. Terwijl Elke de honden even binnen ging zetten gluurde ik al nieuwsgierig door het kleine raampje dat uitgeeft op de kennels. 5 maanden heb ik dat niet gedaan, maar vandaag kon het wel, vond ik.
Toen Eclips met Elke de ruimte binnenkwam moesten we even goed kijken,  ze was zo anders. Maar Eclips had het snel door. Ze rende een gek toertje passeerde langs Joeri en stormde dan met een "he da’s lang geleden"-piep mijn kant uit.

Terwijl Elke ons de update gaf van Eclips, zat ik met haar op de grond te knuffelen. Ze lag languit- half op haar rug-, met die lieve snoet vlakbij. Heerlijk. Haar look mag dan die van een volwassen hond geworden zijn, haar manier van doen is exact dezelfde. Voorzichtig, enthousiast en zacht. Met oortjes die ze dubbel plooit als ze onder de indruk is of gek doet.

Waar ik me al een week ervoor op begon voor te bereiden: het vastleggen van wat Eclips zoal leerde in die bijna 6 maanden in het centrum. Zo zou het hele verhaal van de kleine Wollebol die bij ons kwam wonen afgwerkt kunnen worden. ( hopelijk binnen een maand met een happy-ending)

Hoedanook, Elke wou wel even buiten gaan bevriezen om te tonen wat Eclips zoal kon -waarvoor mijn eeuwige dank :-)-. Terwijl ik het bij de wissels nog zo gek vond dat iemand anders trainde met ‘ onze’ Wollebol, voelde dat nu helemaal niet raar aan. Eclips volgde heel goed wat Elke van haar vroeg, en het is maar met de beelden te monteren dat ik zie dat ze regelmatig vanuit haar ooghoeken een blik op ons werpt.

Na haar demo kon ze nog even lekker spelen met Haiku, een puppy uit Hummers klas die nu voor de wissel bij Elke zit. Het was super om haar zo te zien gek doen en ravotten met een ander hondje.

Na nog een zachte ‘ knie" en flodder, was het tijd voor ons om weer naar huis te gaan, en voor haar om naar haar vriendjes terug te keren.

Lieve kleine Wollebol is er bijna klaar voor. Dat ze maar snel iemand gelukkig gaat maken!