Hel stil verdwijn ik achter de laptop om voor week 10 een nieuwe foto te uploaden. De voorbije uren haalde ik 5 keer een met kaas gevulde (rubberen) aardbei van onder de zetel, rende achter de pup aan om mijn sokken te redden, evacueerde diezelfde pup net op tijd buiten voor een grote boodschap en zorgde ook voor een maaltijd in puzzelvorm om de overtollige puppyenergie enigszins te kanaliseren.
Ik hang onderuit in de zetel en geniet van de plotse stilte, het zachtjes snurken van de doggies en de maan die rechts van me helder aan de hemel staat. Mijn thee is al een beetje koud, maar op zich ben ik al blij dat Oona niet over de vensterbank stuitert en het kopje naar beneden kiepert zoals ze eerder deed met mijn schildersglas — scherven en water overal! Ze heeft wat weg van de Tasmanian Devil op dit moment.
In schril contrast dan de beheersing die mijn kleine maniac Mo aan de dag kan brengen door heel bedachtzaam te balanceren op de boomstronk én om ook nog eens 2 truukjes tegelijk uit te voeren. Ik mag natuurlijk niet vergeten dat de grijze haren die mooi staan te blinken op mijn kruin weldegelijk ergens vandaan komen. De dollehondenblik van Ziggy staat me nog haarscherp voor. Het moment tijdens de training op de hondenschool dat ze het vliegend zot kreeg bijvoorbeeld en toertjes begon te rennen over de pleinen. Of Ravasz die bij wijze van weerstand ]gewoon zijn poot hefte tegen Joeri’s been! Ik heb zelfs afgelopen zomer nog onderdelen van dode beesten uit die twee seniors hun muil mogen vissen! En Hummer, oh Hummer, die trezebees heeft me de eerste 2 weken nauwelijks willen aankijken en toen ik haar voor het eerst mee nam naar school legde ze (terwijl ik al aan de late kant was) een dikke stinkende drol op de vierde verdieping. Een jaar later ging ze nog een stapje verder door mijn docent onder tafel over zijn benen te wrijven– ik krijg nog rode kaken als ik denk aan het moment net voor mijn docent doorhad dat het de hond was en niet ik. Eclips was een heel lief klein bolletje puppygenot maar ze veroorzaakte wel bijna een hartverzakking toen ze op een groepswandeling plots verdween of op vakantie de schijthut ging leegvreten. En Mo verscheurde dan weer mijn huiswerk en haalde de kerstversiering uit de boom.
Om zo maar even het geheugen op te frissen…want eenmaal de rust terug keert en de poging tot opvoeden zijn vruchten af werpt, kan je snel vergeten dat er momenten zijn dat je die kleine duivels wel eens achter het behang zou kunnen plakken 🙂
1 Comment
amai, dan is de perro toch wel braaf geweest :-))