De springende koffieboon

Habib, a.k.a. de springende koffieboon, is het hier ondertussen helemaal gewoon. Ze veroverde niet enkel onze harten, maar deels ook de mand van de honden.
Wanneer ik ’s avonds nog aan het werk ben aan de computer kruipt ze gezellig mee bij de andere honden in de mand. Het ziet er nogal oncomfortabel uit, maar ze blijken het wel OK te vinden.

De eerste dagen met Habib waren leuk, maar vrij intensief. De ik-heb-teveel-koffie-op-energie heeft ze tot het weekend volgehouden. Naar mijn gevoel aan 1 stuk. Ze leek onverzadigbaar, onvermoeibaar. Ging ze mee wandelen dan rende ze in het rond of ravotte met de andere honden, kwamen we thuis dan begon ze daar opnieuw.

’s Morgens liet ze iedereen met luid geblaf horen dat ze wakker was. Stevig blafgeluid. Niet dat flauwe kefje dat je krijgt als je ze vraagt om te blaffen op commando…

Tot het weekend, dan kreeg ze haar figuurlijke klop. Knock out. Compleet.
Een heel weekend heeft ze niet van zich laten horen. En sindsdien is ze behoorlijk kalm geweest. Nog steeds haar enthousiaste zelve natuurlijk, maar met een leuk evenwicht tussen lekker gek spelen en rustig bij de andere hondjes of aan onze voeten liggen slapen. Sinds dan is ze ook meer naar onze honden toe gegroeit. Terwijl ze eerst voornamelijk op haar plek gezet werd, mocht ze nu bij hen liggen of speelden ze samen.

Het is echt opvallend, Habib is een echte mensenhond. Ze wil liefst zo dicht mogelijk bij je zijn. Al sta je groenten te snijden in de keuken, dan nestelt ze zich tegen je aan en legt haar kopje zachtjes op je voeten. Idem dito wanneer je aan de computer werkt of in de zetel zit. Waar je ook bent, als een zwarte schaduw volgt ze alles wat je doet.

En ze is onweerstaanbaar,… en dat weet ze. Ik ben dol op dat korte zachte snoetje, haar puppy manier van geeuwen en haar nieuwsgierige blik bij alles wat je doet. Want overal wil ze bij zijn.

… tenzij er trappen aan te pas komen. Trappen blijkt ze vreselijk te vinden. De 3 treden naar onze tuin zijn een volle week een serieuze hindernis geweest. In of uit het huis gaan ojee, dat vond ze maar niets. De trap op of af dragen vond ze evenmin aangenaam. Helemaal in stress met haar poten stijf en haar tenen wijd uiteen liet ze duidelijk merken dat ze pleit voor een traploos leven.
Gelukkig dat ze, eenmaal veilig geland op haar 4 poten, weer de speelvogel uithangten al die trapzorgen snel vergeten is.