Habib

Speciaal op aanvraag al meteen een eerste blogje over onze wisselpuppy Habib.

Geboortedatum: 15 augustus
Ras: labrador
Kleur: pekzwart
Beroep: In opleiding als hulphond

Habib is 1 van de 3 zwarte labjes uit Hummers klas. Net zoals alle Goldens zijn de labradors moeilijk uit elkaar te houden. De grootste is Hippos, het enige reutje. De twee dames Habib en Hooshi zijn meestal gewoon 2 voorbij stuivende zwarte vlekken.

Toen onze puppyjuf Cathy zei dat ik Habib mocht roepen was de eerste uitdaging: “wie van de drie”

Tijdens de les is Habib behoorlijk actief. Stilzitten is zo niet aan haar besteed. Maar we merkten al snel dat ze -zoals haar gastgezin ook zei- echt wel heel rustig kan zijn.

Met de auto naar huis was geen enkel probleem. Na een paar wriemeltjes nestelde ze zich aan mijn voeten en viel met haar kopje op mijn schoen in slaap. Geen Habib meer te horen noch te zien tot we thuis arriveerden.

Ziggy en Ravasz stonden aanvankelijk redelijk kritisch opgesteld tov Habib. Misschien ook terecht. In al haar enthousiasme zag ze duidelijke de grijze haren der wijsheid van Ziggy niet. Maar dat werd allemaal snel duidelijk. Daar zorgde Ziggy wel voor.

Hoewel…deze morgen schrok Habib toch even serieus. Toen de grote Ziggy haar portie brokjes als ontbijt kreeg, dacht Habib dat ze wel aan broederlijk delen zou doen. Met een grote sprong snelde ze tot bij de etensbak om vervolgens nog veel sneller 2 meter verder onder een stoel te duiken na de ondubbelzinnige reactie van Ziggy.

De eerste nacht hier verliep heel kalm. Eenmaal ochtend was Habib wakker. Klaarwakker. Ze sprong rond alsof ze in haar eentje alvast een liter koffie binnen had. Tijd voor een wandeling dus!

Habib leek er zin in te hebben. Ze was net een klein zwart bommetje dat afging.
Ondanks die energie kwam ze wel telkens naar me toe en hield ze me nauwlettend in de gaten en bleef mooi bij ons.
Flinke puppy zeg!

Dat wij vreemden zijn lijkt Habib niet te storen. Ze komt heel lief bij ons zitten, komt vrolijk af met speeltjes, en begroet ons alsof ze ons al haar hele leven kent.

Ze is rustig en lijkt heel erg op haar gemak. Ook nu, terwijl ik in de zetel aan het typen ben, ligt ze aan men voeten te slapen.

Ofwel is  ze gewoon nog moe van de wandeling. Want sinds onze thuiskomst hebben we haar amper nog gehoord. Ze heeft gegeten en af en toe verplicht buiten geweest.

Ze maakte in elk geval een heel leuke eerste-dag-indruk. Ik kijk al uit naar de volgende dagen!