Op het menu stond een weekend kamperen. Enthousiast in reuze grote letters op de kalender geschreven en alles stond tijdig klaar om te vertrekken.
Maar dan kwam Mr. Pech er een stokje voor steken. Ik ga niet in details treden, maar de warmte kreeg me te pakken. Zowiso ben ik geen held met zomerse temperaturen: meestal hang ik ergens in de schaduw, beweeg ik zo weinig mogelijk en hangen mijn voeten te koelen in ons opblaasbaar zwembadje (en als dat er niet is, desnoods in een emmer water).
Dus zo mottig als een krab, zoals ze hier zeggen, werd het vertrek uitgesteld tot de dag erop en ons oorspronkelijke doel (Tsjechië) bijgesteld naar het haalbare Duitsland. Even goed, als we maar lekker onderweg kunnen zijn!
De rit was prachtig. Schaduwrijke bossen wisselden af met glooiende heuvels waarop strobalen in de zomerzon lagen te stralen. We zagen een paar prachtige bomen (jah ik hou van bomen-kijken), pittoreske dorpjes en kronkelende paden.
Maar dan gingen we op zoek naar zowel een plek om de doggies te laten wandelen als om de nacht door te brengen.
De camping die we oorspronkelijk op het oog hadden bleek veel te druk, net als de andere twee die we in de buurt bezochten. Een beetje zoals een rijwoning in ’t stad, maar dan in camper-vorm.
En die zwemplek? Die vonden we al helemaal niet. Parkings waren overvol en betalend, honden konden niet los en het water zat vol spelende kinderen, bootjes en aanverwanten. Drukte, opblaaskrokodillen en bierzuipende worstenvreters alom (en die geur kon ik gezien mijn toestand de nacht ervoor écht niet aan).
Een beetje mistroostig staarde Ravasz uit het raam. We waren na een korte boswandeling dan al richting Luxemburg gereden, een camping met vaste caravans (wat een horror!) gepasseerd en hadden net besloten dat ook deze ons niet meer kon bieden dan een sanitaire stop.
Wanneer je vooral in Scandinavië gewoon bent om te kamperen, is een poging-tot kamperen in de rest van Europa soms toch een kleine schok. Wildkamperen mag zowiso niet, vaak zijn honden niet toegelaten, staan de campers zo dicht op elkaar dat je elke boer van je buren zou horen en ervaar ik op sommige plaatsen zelfs … hmm…. een soort van vijandigheid. Vooral op campingplaatsen met veel vaste caravans staan de Ma Flodders soms van achter hun gebricoleerde tuinhekken, tussen de plastic flamingo’s en tuinkabouters ongegeneerd vies te staren. Achter hen zit dan vaak een soort Onslow onder zijn shirt te krabben in 1 van de vele voortenten van de caravan.
Na een hele tijd zoeken, campings op (en vooral weer af) te rijden, arriveerden we aan een kleine, groene camping waar campers en tenten van alle soorten en maten door elkaar stonden: goed teken!
We spotten oa een busje met een gigantische regenboog op, een gezin met 2 kindjes en een pa die rustig stond te koken, een ouder koppel met een koddig hondje en een vrouw waarvan ik dacht dat ze op 5 min tijd 2 keer in een verschillende tenue passeerde- achteraf bleek het een tweeling te zijn.
Het festival aan het meer en een groepje feestende Duitsers namen we er met plezier bij.
Terwijl ik rustig aan het lezen was, hoorde ik plots een gek geluid. Keek op. Kon mijn ogen nauwelijks geloven. Een vogeltje had besloten even ons interieur te komen inspecteren. Het hopte op en rond Joeri’s hoedje, checkte de ‘bovenverdieping’ en koos het hazenpad toen Joeri met Ravasz terug kwam van wandeling. Toch leuk, zo een kort bezoekje.
En dat festival? Ik merkte er nauwelijks iets van. Eenmaal donker vielen ook mijn ogen snel toe en lag ik heerlijk te slapen tot de eerste zonnestralen me wekten. Na een rustig ontbijt vertrokken we voor een wandeling met de doggies aan het meer om nadien via de langst mogelijke kronkelwegen op ’t gemak weer richting België te bollen.
“Hé jij daar! zei Mogwai, “ik drijhiiijf!”
Het wollige beest keek haar schaapachtig aan.
“Hoezo jij drijft?” vroeg ze, “hier is toch helemaal geen water?”
Mo snapte er niets van. Ze haalde haar Border Collie kunstjes boven, keek zo indringend als ze maar kon, … en het schaap stond erbij en keek er naar.
Een onverbeterlijke stoïcijn, die madam.
En ons weekend? Dat zag er misschien helemaal anders uit dan in onze plannen maar we hebben er alweer een prachtige rit op zitten en nemen fijne herinneringen mee naar huis.
