Mogwai staat al te trappelen wanneer ze opmerkt dat is alles bij elkaar zoek voor een fietstocht over de vele wegen die we samen exploreren. Soms ruikt ze dingen die ik niet kan zien en volgt ze even een onzichtbaar spoor om daarna als een pijl uit een boog weer tot bij mij te rennen.
Op langere fietstrips zoals deze, pauzeerden we aan het grote meer waaraan het dorp ligt. Het water lag prachtig te fonkelen in de herfstzon die zelfs zo laat op het jaar nog voor warmte zorgde.
Heerlijk, zo even gewoon op het water dobberen met de zon op je snoet.
” Komaan baas, laat me toch zwemmen!” smeekte Mogwai,
” De vissen hebben het toch ook niet koud…”
Ik stelde me, een beetje onozel, de vraag wie nu het vermoeidst is na zo een flinke tocht maar terwijl ik hijgend van de heuvels op te trappen arriveer, staat zij in de tuin al met een speeltje te zwieren in de hoop op nog mee actie.
Gelukkig vind ze het net zo fijn om lekker op te warmen bij het vuur dat ik aanmaak na onze tochten. Komt ze lekker flodderen en mini-zoentjes geven om vervolgens ondersteboven op haar kussen te gaan liggen dromen van al die spannende luchtjes. 
]]>
