Deze foto’s zijn al van een tijdje geleden. Van net voor Ziggy’s ongelukje zelfs. Toen ze nog vlot mee kon gaan wandelen.
Ondertussen is dat wandelen slechts een klein toertje aan de lijn, en blijft ze zelfs thuis wanneer de anderen naar het bos gaan. En compassie dat ik dan heb! Mijn schuldgevoel probeer ik af te kopen met een lekkere snack en veel knuffels maar eigenlijk weet ik heel goed dat ze 100 keer liever mee gaat; de auto in (altijd feest), spetteren in het ven (dat al bijna droog staat dedju), modderrollen, paardenmest zoeken, gek blaffen en met hondenvriendjes spelen.
Zelfs rondlopen in de tuin is beperkt want ze krijgt -zelfs op haar leeftijd- nog steeds die zotte vijf minuten (koekeloere-zot rondrennen, op de grond smijten en rollen, blaffen en eens goed uitschudden weet-je-wel) én af en toe gaat ze zich eens verbaal uitleven op het hondje van de buren. (Wafke heet het beestje en hij heeft zijn naam niet gestolen… oh ergernis soms).
Even niet dus.
En ondertussen bleven ook de foto’s grotendeels onaangeroerd op de computer staan. Ik sta echt hopeloos achter. Zigje is zo gewoon (tja gewoontes op oudere leeftijd zitten er goed ingebakken precies) om me overal te volgen. Of ik beneden schilder of boven aan de computer werk, ze ligt steeds in mijn buurt. Ziggy duidelijk maken dat ze rustig moet zijn is al 1 probleem, haar rustig houden wanneer ik telkens over en weer loop was onmogelijk – of ze moest constant in de bench gezet worden. Ze kon er met moeite aan wennen, maar gelukkig gaat het sinds haar pootjes niet meer in het verband zitten, steeds beter.
Maargoed, een prachtige mistige ochtend waarbij dauwdruppels als parels op de frisse grassprietjes balanceerden, de zon zich langzaam een weg baande door het dikke wolkendek om zachtjes de kleuren tot leven de wekken.
